El mono feliz

Michelle:
Om naar de Pacific kust te komen, rijden we dwars door het gebergte in de centrale vallei. We bereiken dan een hoogte van ongeveer 3400 meter en dan zie je de temperatuur dalen naar zo’n 12 graden.  De begroeiing  is ook totaal anders.  Zodra we beginnen te dalen, stijgt de temperatuur en na een uurtje zit je dan weer in tropische sferen met de uitbundige groei en bloei die daarbij hoort.

Het gastenverblijf ‘El mono feliz’ ligt net van de zee af, omgeven door een prachtige tuin met bloemen en vogels, grote leguanen en een kaaiman onder brug. Anja en Otto zijn een Nederlands stel van ongeveer 60 die ons hartelijk begroeten. Wij hebben een stuk kaas voor ze mee, dus we maken ze erg blij.  De volgende dag (eerste kerstdag) gaan we naar het strand. Daar is het een drukte van belang want de Costa Ricanen hebben ook een feestdag. Dat gaat gepaard met heel veel eten en drinken. Onder de palmen zitten talrijke families met even zoveel koelboxen, tassen met eten, barbecues, parasols, hangmatten etc. Wij zoeken een plekje iets verderop en we genieten van de warme zee en de hoge golven.

’s Avonds staat de kikkertocht op het programma. We lenen laarzen en zaklampen en we gaan op weg naar Mario. Samen met zijn Nederlands vrouw heeft hij een lodge in de jungle. Hij is Costa Ricaan maar heeft 10 jaar in Amsterdam gewoond en hij spreekt dus Nederlands. Eerst neemt hij ons mee naar een luiaard die in de boom hangt met een kleintje op zijn buik. Dan halen we een lokale jongen op die meegaat om de slangen te verjagen. Alles zit bij ons in de auto en we gaan via een onverharde weg vol kuilen  naar een afgelegen weggetje waar een beek is. Onze 4wD is echt geen overbodige luxe want we rijden heel vaak op onverharde wegen. Er is hier nauwelijks sprake van schemering, het is binnen 10 minuten donker en dat is de tijd voor de kikkers. Binnen de kortste keren weten ze het allerberoemdste kikkertje te vangen. Het harlekijnkikkertje. Een wonder der natuur. Groen met rode oogjes en gele pootjes.  We hebben alle tijd om te kijken en daarna wordt het weer netjes teruggezet in de natuur. Het is inmiddels helemaal donker geworden en alle geluiden uit het regenwoud beginnen te komen. We horen een uil en een lachvalk. Heel langzaam gaan we bij het licht van onze zaklampen verder. Steeds weten Mario en Vergilio ons dieren aan te wijzen: een wandelende tak, een slangetje, een bluejeans kikkertje dat is rood met blauwe poten, de chickenfrog; een levensgrote kikker waar alleen het kroontje nog maar aan ontbreekt. De tarrantula die net in zijn schuilplaats kruipt, andere spinnen die je liever niet in je huis zou hebben en heel bijzonder een lichtkever. Mario stak een lucifer aan om het diertje te lokken. Het is een soort kever  met een lichtende buik zoals een lucifer en twee verlichte oogjes. In het duister zie je dan lichtjes op je af komen zweven. Ze zijn veel groter dan de vuurvliegjes, die we hier ook heel regelmatig zien. We hebben ook enige tijd de lichten uit gedaan. Je ziet dan werkelijk geen hand voor ogen. Zo duister is dan het woud, maar ook zo vol van geluiden. Een heel bijzondere ervaring.

Corcovado

We moesten v roeg op want om 8 uur zou de boot vertrekken voor onze dagtrip naar Corcovado, een natuurgebied in het zuiden van Costa Rica. Samen met nog een stuk of 10 anderen kwamen we op een boot met een afdakje, wat later een heuse speedboat bleek te zijn Eerst voeren we over de rivier met een ommetje door de mangrovebossen. Mooi om te zien hoe de bomen aan de omstandigheden zijn aangepast. Daarna stopten we bij een troep apen. Het waren doodskopaapjes die we met de verrekijker goed konden zien. Even later zat er een visarend hoog in de boom. De rivier loopt uit in zee. De kapitein wist de boot heel behendig door de branding te loodsen en daarna voeren we ongeveer een uur over de zee met een behoorlijke vaart. Bij het rangerstation legde de kapitein de boot vlak voor de kust, maar het laatste stukje liepen we door het water naar de kant. Een prachtig strand met palmen. Daar begon de hike onder leiding van onze gids Oscar. Wij zien alleen maar groen, maar hij ziet daar allerlei beesten in. We hebben papagaaien gezien al etend in de boom, slingerapen, en ook cappuccino aapjes die waren zo grappig. Peter vond een kokosnoot en die hebben we ‘geslacht’. Dat was een heel gedoe maar uiteindelijk hadden we heerlijke kokos.

We hebben gelachen om de heremietkreeftjes. Die zoeken een schelp die hun past en daar wonen ze in. Je ziet een bewegende massa schelpen. Zodra je naderbij komt, stopt het kreeftje en ligt er gewoon een schelp.  De lunch was meegebracht op de boot en werd ter plekke klaar gemaakt. Heerlijke ananas, meloen, salade, rijst etc.  ’s Middags trokken we verder door het regenwoud en zagen we nog een krododilletje liggen.  Vervolgens was het vloed geworden en was het nog een hele toer om vanuit het strand op de boot te komen.  Dan opnieuw de prachtige tocht terug over de zee en de rivier. Echt een supermooie dag om op terug te kijken.

Tamar:

De laatste dag in El mono feliz verliep rustig. We hebben eigenlijk niks uitgevoerd en het was heerlijk. 's Avonds zijn we nog wat gaan eten bij een soda en dat was muy rico! De tijd is alweer snel gegaan en de volgende dag was het dus al weer tijd om door te trekken richting Arenal. Het zou best een lange reis worden met een paar pitstops en één hele bijzondere stop bij een brug. In de rivier onder de brug lagen een hele hoop krokodillen. Heel bijzonder om die daar zo rustig in het wild te zien liggen. .Rond 5 uur kwamen we aan bij Monte Terras waarvan Peter de baas is. Dit lag aan het meer bij Arenal en ook daar was weer een ander klimaat; veel wind en een beetje fris. In de avond gingen we wat eten bij een restaurant in het dorp wat ook erg lekker was, jaja we hebben er natuurlijk wel voor gezorgd dat we de hele reis lekker konden eten!

De volgende dag was alweer de laatste dag met mij erbij. We besloten naar Rio Celeste te gaan omdat ik deze waterval nog graag wilde zien, en niet zomaar een waterval: een felblauwe. De wandeling hier naar toe was nogal modderig maar de blue lagoon en de blauwe waterval waren het wel waard. Daarna hebben paps en mams mij afgezet bij de busstop in Liberia waar ik de bus terug naar Tamarindo zou nemen.

En dat was alweer het einde van onze reis samen. We hebben ontzettend veel gezien: planten, bloemen, ander voedsel, andere gewoontes en een heeele hoop dieren. Ik heb ervan genoten en ik denk dat paps en mams dat ook hebben gedaan. In ieder geval ben ik ze ontzettend dankbaar dat we deze reis hebben kunnen maken en ook dat ik de kans krijg om 5 maanden naar Costa Rica te gaan. Ik geniet van elke dag en besef mij elke dag hoe goed ik het heb. Ik heb nog anderhalve maand te gaan, dus er zal zeker nog een blog komen. In ieder geval: Ik zie jullie in 2016!

Pura Vida!!

Liefs